برای برقرار شدن ردیابی در زنجیره تأمین، پیشنیازها و الزاماتی وجود دارد. استاندارد ردیابی GS1، فارغ از نوع تکنولوژی و امکاناتی که به کار گرفته می شود، الزامات حداقلی برای برقرار شدن کامل ردیابی در فرایندهای کسبوکار را تعریف می کند. این استاندارد، یک استاندارد ترکیبی متشکل از استانداردهای دیگر GS1 مانند کدهای میلهای، EPCIS و eCom است. استاندارد ردیابی GS1 با برقراری ارتباط بین جریانهای فیزیکی و اطلاعاتی در زنجیره تأمین، چارچوبی برای سیستمهای ردیابی ایجاد می کند. این موضوع، اطلاعات ضروری در اجرای فرایند فراخوان محصول را برای تمامی ذی نفعان و شرکای تجاری حاضر در زنجیره تأمین فراهم می کند.
استاندارد جهانی ردیابی GS1 مبنایی برای طراحی چکلیست ردیابی GS1 است. این چکلیست، سندی است که برای راهبری فرایند تحلیل شکافهای اطلاعاتی در نقاط حیاتی سیستمهای ردیابی استفاده می شود. شرکتها می توانند بهمنظور تصدیق و ارزیابی کیفیت و یکپارچگی فرایند ردیابی سازمان خود، از این چکلیست یا از راهنمایی متخصصین ردیابی مستقر در مرکز ملی شمارهگذاری کالا و خدمات ایران (GS1 Iran) استفاده کنند.
شکل 1: فرایند 5 مرحلهای استقرار ردیابی
شکل 2: کاربرد کلیدهای شناسایی در یک فرایند ردیابی ساده
شکل 3: دادههای اصلی و تراکنشی در ردیابی
اگرچه حجم وسیعی از دادهها و اطلاعات در بین شرکای تجاری مبادله می شود اما دادههایی که به فرایند ردیابی مرتبط هستند را می توان در سه گروه زیر تقسیمبندی کرد:
دادههای اصلی: دادههایی که در طول زمان، دائمی یا نسبتاً پایدار هستند و ویژگی های توصیفی محصولات، طرفین تجاری یا مکانهای فیزیکی را ارائه می دهند. به عنوان مثال: نام شرکت، اطلاعات تماس، آدرس و نظایر آن.
دادههای تراکنشی: دادههایی درباره محصولات که در فرایندها و جریانهای کاری دنیای واقعی ایجاد می شوند. این دادهها در زمان بارگیری و تخلیه بار ذخیره می شوند و تراکنشهای تجاری و فرایندهای کسبوکار را شکل می دهند. به عنوان مثال: تاریخ تولید، بهترین تاریخ مصرف و مانند آن.
دادههای مربوط به شفافیت رویدادها: دادههایی درباره جزئیات جریان فیزیکی محصولات و سایر دارایی ها که به سؤالاتی همچون «چهچیزی؟، چهزمانی؟، کجا؟ و چرا؟» پاسخ می دهند. به عنوان مثال: گزارش دمای سیستم